Ten máis de douscentos anos
Se hai algo que me gusta do verán, ademais de non terse un que descalzar para poñer a roupa, iso son os furanchos. Por sorte, na escura e triste Redondela, abundan os recunchos de viño atrapado entre catro paredes ou debaixo dunha parra chea de uvas aínda verdes -viño, o menos importante, e chourizo, zorza, pementos e tortilla, iso si-.
Pero nestes lugares pequenodionisiacos tamén habitan seres que son furanchos en si mesmos, isto é, homes sobrantes de bebida. Así, onte, inevitable ou inexorablemente, un grupo de inocentes xóvenes topouse cun destes personaxes: son coma despertadores graduais que se van facendo notar ós poucos. Comezan cantando polo baixo e en canto localizan un compañeiro festeiro, abordan a súa mesa coa cunca voladora. E todos a cantar, como esas enxebres procesións etílicas que entonan a "Rianxeira".
O noso persefurancho particular tiña unha idea que era o seu único impulso vital. Pretendía facernos tragar unha canción "de tristeza, adicada á muller" que tiña "máis de douscentos anos". Último detalle que repetiu ata a saciedade, ata o punto de que o Pastor de Guam preguntou: "¿Pero cantos anos ten esa canción?". El aínda cavilou, mirando cara o infinito tapado polo teito: "Terá uns douscentos anos".
E comezou a lección: atento, karajaniano, no deixaba escapar ningunha. "Escoita, chuchi"; ou "Non te alteres, rapaz, o imporante é a musica, a letra non importa, pódela inventar, pero hai que saber a música". A "música", despois dun estudio psicolóxico do interlocutor, viña sendo o "tono", a "clave". "Veña, empezade"; empezar, cousa difícil cando non sabes como é a canción que tes que cantar. "Pero, a ver, ¿non a sabedes?". Evidentemente, non, ¿sabes algo que non sabes? Debate cartesiano.
Unha e outra vez repetindo a letra, machacona, pegadiza coma un chuchasangre, e, finalmente, a ovación, o autoaplauso tras lograr completar as estrofas:
"La paloma vendrá,
mensajera de amor,
para oír el rumor
de las olas del mar".
(Estrofa bisada)
"Y tú bien sabes,
prenda querida,
que cada día
me gustas más (ou "te quiero más", segundo a memoria do mestre),
me gustas más,
me gustás más".
Firmado por Antonio Arosa Lago, trompo redondelano ("Trompo" foi a súa autodefinición: "Vou trompa, son o trompo").
Un Cabaleiro Sentai inspirado ás 12:21 p. m.
1 oscilacións
